Οι σχεσεις μου με το ξυρισμα ειναι κατι σαν την αγαπη μου για τα ρεβυθια....Δεν μου αρεσαν ποτε, αλλα οταν τα κανει η μανα, τα τρωω. Αναγκαιο κακο θα μου πεις, αναγκαιο κακο θα συμφωνησω.
Καθε φορα που ξυριζομαι ( το καθιερωσα καθε βδομαδα, γιατι το κοινο ψηφισε ετσι!!! λολ) γινεται και νεα μαχη στο προσωπο μου. Να χτες ειχαμε το El Alamein, την προηγουμενη βδομαδα την μαχη της Μοσχας, και θυμαμαι μια αλλη φορα την μαχη του Αρνεμ, εκεινη την μερα την θυμαμαι χαρακτηριστικα, λες και τρακαρα με τον σχιζοφρενη δολοφονο με το δισκοπριονο!. Και αυτο γιατι το ξυραφι, το οποιοδηποτε ξυραφι, ειναι μαλωμενο μαζι μου. Βρε καλο μου, βρε χρυσο μου δεν θα σκαψεις... τιποτα εκεινο δεν με αγαπαει σας λεω. Δοκιμασα τα παντα, απο Bic, μεχρι Gillete M... ach!!. Τιποτα ξανα. To προσωπο σαν πυροβολημενος στοχος απο καποιον που επαιζε paintball. Φανταστητε εμενα που δουλευα στα ξενοδοχεια με το ασπρο πουκαμισακι με της φρεσκιες κοκκινες πιτσιλιες στο γυακα. Οι πελατες καναν τα στρβα ματια, η προσωπαρχης οχι, που με εδωσε μνειες για την πρωτοτυπη ιδεα μου καθως και την απολυση μου.!!!
Με το Gillete M....Ach! δεν ποναω πολυ η αληθεια ειναι, αλλα οπως να πεις τα σημαδια τα εχω!
Βγαινει στην αγορα ενα νεο ξυραφακι, το Λαιμητομ! λεω να το δοκιμασω, και αν και αυτο αποτυχει, λεω να παρω και αφρο!!
