-Kαλως τον και ας άργησες, είπε η Λίτσα, καθώς έσταζε το δηλητήριο από το στόμα της .Μια από της πιο αχώνευτες και πικρόχολες συναδέλφους μου! Την φωνάζω ψωΛιτσα, και όχι γιατί είναι τοπ μοντελ ( με το ζόρι παίρνει πεντάρι) αλλά γιατί είναι , ο ρουφιανος της γειτονίας. Ο Άρτεμης Ματσας που όλοι αγαπήσαμε.
-Αν δεν το έμαθες ήμουν στο νοσοκομείο χτες. Ήρεμος, καθώς έπαιζα τον Κινέζο.
-Ναι??!! Δεν τον ήξερα … τι έπαθες;
(Σε είδα γυμνή στο όνειρο μου, και η κάρδια μου μετακόμισε σε άλλο γαλαξία)
- Ειμουν με τους φίλους μου και φαίνετε λιποθύμησα , ξύπνησα στο νοσοκομείο λίγες ώρες αργότερα.
-Ελπίζω να μην είναι τίποτα σοβαρό. Α!... Έφερες ελπίζω το χαρτί για να μην έχεις πρόβλημα στην δουλεία, ετσι δεν είναι;
-(Ελπίζω να πεθάνεις μέχρι το πρωί). Βεβαίως το έχω ήδη αφήσει στο γραφείο του διευθυντή .
Έπιασα γρήγορα να κανω τον καφε μου, καθως εκεινη με σκαναριζε από πάνω μεχρι κάτω σαν αξονική τομογραφία! Ενιωθα το βλέμμα της καρφωμένο πανω μου. Με την ακρη του ματιου μου την ειδα να απομακρύνεται, και να πήγαινε καρφί στο γραφείο του διευθυντή, για να ελέγξει και η ιδια οσα της ειπα.
Δεν άργησα να καθίσω στο γραφείο μου , αλλά και εκείνη δεν έφυγε από το γραφείο του διευθυντή που ακόμη δεν είχε έρθει . Λες και άτυπα την διόρισαν χαλίφη στην θέση του χαλίφη! Από την μια λογικό είναι όταν είσαι τόσα χρόνια σε μια επιχείρηση και θέλεις να ανέβεις, τότε επιστρατεύεις την κουτοπονηριά και την ιδιότητα στα … «πνευστά» για να το καταφέρεις . Μπορεί και να το κατάφερε, αφού δεν είναι ικανή για τίποτα άλλο.
-Ποκοπικε… ελα εδώ. Φώναξε ο chief καθώς η ξινή απομακρύνονταν με ένα ελαφρό χαμόγελο. Δεν με πολύ άρεσε, δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα,… και για τους δυο μας
(συνεχιζεται)(Flashback button)
