Σε θυμάμαι όταν σε πρωτοείδα, δεν μπορούσα να φανταστώ ποσό γλυκιά θα ήταν μια χνουδωτή μπάλα! Ήσουν τόσο ντροπαλός, και κρυβόσουν κάτω από τον πάγκο, καθε φορα που σε επερνα αγκαλια. Ηταν τοτε, που η Sieluni σε ειδε και σε συμπαθησε με την πρωτη. Και απο τοτε ειναι ο μονος ανθρωπος που τον βλεπεις σπανια, αλλα δεν τον ξεχνας, δειχνοντας την με καθε τροπο την χαρα σου. Η Απορια παντα στο βλεμμα σου«Τι είναι αυτός, και τι θέλει από την ζώη μου» θα έλεγες αν είχες μιλιά. Δεν απόκτησες ποτε μιλιά, ειναι αληθεια, αλλα είχες έμφυτες όλες εκείνες της αισθήσεις που ποτέ σαν άνθρωποι δεν θα αποκτήσουμε. Και μεγάλωσες, έγινες ακόμη πιο χνουδωτός, ατίθασος, απροβλεπτος
Λυπάμαι πολύ που θα σε χάσω, δεν είναι στο δικό μου χέρι πια, θα σε θυμάμαι.
Αντίο Fidel
