Σε ενα ταξιδι που δεν μπορουσαμε να αρνηθουμε, γιναμε θεατες, γιναμε καπετανιοι, γιναμε κουρσαροι, και λοστρομοι.
Στην θαλασσα που παγιδευει αναμνησεις και σκεψεις, εκει λοιπον, μας αφησε να κυλησουμε στην ραχη της.
Σηκωσαμε πανια, και αφεθηκαμε στον χωρο που εγινε μεσο για μεγαλες εξερευνησεις.
Το βλεμμα ομως καρφωμενο, στα φωτα της πολης, που ολοενα απομακρυνεται, και μαζι του και οι αναμνησεις, καλες ή κακες.
Γιατι στην πρυμνη κρυβονται οι πιο ωραιες αναμνησεις, ενω η πλωρη τον υποσχεται πολλα.
Του εδωσαν το τιμονι, φοβαται ειναι η αληθεια... θα τα καταφερει?
