Δεν μπορω να πω οτι συγκινηθηκα για τον θανατο του Αγγελοπουλου. Μαλλον, οχι τοσο, οσο συγκινηθηκα για τον Βεγγο. Δεν μπορω να μην αναγνωρισω την προσφορα του. Λυπαμαι ομως, αλλα ουτε μια ταινια του δεν εχω δει. Δεν λυπαμαι που δεν εχω δει ταινιες του, λυπαμαι που δεν λυπαμαι οσο λυπαστε μερικοι Αγγελοπουλικοι. Τι να κανουμε τωρα;
Ηταν απο εκεινες της μερες που τραβολογουσε τους ηθοποιους μες την βροχη για να πετυχει το πλανο, και οι ηθοποιοι εκαναν το σαλονι του ξενοδοχειου παραποταμο, της Βενετιας, μολις τελείωνε το γυρισμα. Μετα απο αρκετη ωρα και καθως ειχα στραγγίξει το πατωμα, να σου ο Θωδορης με τα παπουτσια λασπωμενα και στο διαβα του να αφηνει κομματια της ελληνικης γης στο σαλονι που μολις ειχα καθαρισει. Αντι να πει μια συγγνωμη, ή κατι τελος παντων για να με ηρεμησει (και μενα, αλλα και τους ηθοποιους που και εκεινους τους εκανε την ζωη δυσκολη) γυρισε και με εδωσε παραγγελια για καφε.. 11,30 το βραδυ ποιος πινει καφε; και μαλιστα στην χοβολη;;;; "Κυριε Αγγελοπουλε" , "Χοβολη δεν διαθετει το ξενοδοχειο μας", με οψη σαν να ακουω πρωτη φορα ελληνικα...Αυτο ελειπε να εχει δηλαδη. "ε..τοτε στο γκαζακι", απαντησε με ενα βλεμμα τοσο χαλαρο που ξεχασα γιατι ειχα θυμωσει μαζι του. Ελα ομως που το γκαζακι τελιωσε, και που να βρεις παντοπωλειο την μεσ την νυχτα;;; Δοκιμασαμε να ψησουμε τον καφε με αναπτηρα... δεν αντεξε ο αναπτηρας. Δοκιμασαμε στον φουρνο ( ω..ναι η κουζινα δεν ειχε ματια, επαγγελματικη σου λεει, γαρ ), ...μπα/ . Δοκιμασαμε στο διπλανο ξενοδοχειο... εκει μας πηραν με της κλωτσιες.. Τελευταια, ελπιδα η πολυμηχανη του καφε. Εκει εψησα τον καφε με τον ατμο.Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα το φλυτζανι πηρε γνωριμη οψη, Δεν ξερω πως το καταφερα ή τι καταφερα, το επομενο πρωι ειχα σημειωμα στην υποδοχη οτι ο Αγγελοπουλος θελει να του ξανακανω καφε, απο τα χερακια μου προσωπικα. Αρχικά το ειδα σαν σημείωμα απολυσης, αλλα αποδειχτηκε αληθεια τελικα. Το ιδιο βραδυ, με πλησιασε, και με ειπε με νωχελικο τροπο..."11,30 θα μου κανεις καφε;".. " Γιατί όχι, κυριε Αγγελοπουλε !."
Ηταν απο εκεινες της μερες που τραβολογουσε τους ηθοποιους μες την βροχη για να πετυχει το πλανο, και οι ηθοποιοι εκαναν το σαλονι του ξενοδοχειου παραποταμο, της Βενετιας, μολις τελείωνε το γυρισμα. Μετα απο αρκετη ωρα και καθως ειχα στραγγίξει το πατωμα, να σου ο Θωδορης με τα παπουτσια λασπωμενα και στο διαβα του να αφηνει κομματια της ελληνικης γης στο σαλονι που μολις ειχα καθαρισει. Αντι να πει μια συγγνωμη, ή κατι τελος παντων για να με ηρεμησει (και μενα, αλλα και τους ηθοποιους που και εκεινους τους εκανε την ζωη δυσκολη) γυρισε και με εδωσε παραγγελια για καφε.. 11,30 το βραδυ ποιος πινει καφε; και μαλιστα στην χοβολη;;;; "Κυριε Αγγελοπουλε" , "Χοβολη δεν διαθετει το ξενοδοχειο μας", με οψη σαν να ακουω πρωτη φορα ελληνικα...Αυτο ελειπε να εχει δηλαδη. "ε..τοτε στο γκαζακι", απαντησε με ενα βλεμμα τοσο χαλαρο που ξεχασα γιατι ειχα θυμωσει μαζι του. Ελα ομως που το γκαζακι τελιωσε, και που να βρεις παντοπωλειο την μεσ την νυχτα;;; Δοκιμασαμε να ψησουμε τον καφε με αναπτηρα... δεν αντεξε ο αναπτηρας. Δοκιμασαμε στον φουρνο ( ω..ναι η κουζινα δεν ειχε ματια, επαγγελματικη σου λεει, γαρ ), ...μπα/ . Δοκιμασαμε στο διπλανο ξενοδοχειο... εκει μας πηραν με της κλωτσιες.. Τελευταια, ελπιδα η πολυμηχανη του καφε. Εκει εψησα τον καφε με τον ατμο.Μεσα σε λιγα δευτερολεπτα το φλυτζανι πηρε γνωριμη οψη, Δεν ξερω πως το καταφερα ή τι καταφερα, το επομενο πρωι ειχα σημειωμα στην υποδοχη οτι ο Αγγελοπουλος θελει να του ξανακανω καφε, απο τα χερακια μου προσωπικα. Αρχικά το ειδα σαν σημείωμα απολυσης, αλλα αποδειχτηκε αληθεια τελικα. Το ιδιο βραδυ, με πλησιασε, και με ειπε με νωχελικο τροπο..."11,30 θα μου κανεις καφε;".. " Γιατί όχι, κυριε Αγγελοπουλε !."