THE END

Τίτλοι τέλους για τα σουργελα. Τέλειωσε το πανηγύρι για το μπλοκ. Και αυτό γιατί βαρέθηκα πια. Όχι όμως την μπλογκοπαρεα, που λέω να την κρατήσω και θα την επισκέπτομαι συχνά. Θα είμαι εδώ γύρω, δεν θα χαθώ εντελώς.

Θελω.... Θελε!

Τι μου παιρνεις συνεντευξη, εφοσον ηδη εχεις επιλεξει ατομο για δουλεια; Γιατι με βαζεις να βρισκω συστασεις και τηλεφωνα, εφοσον δεν προκειτε να τα χρησιμοποιησεις;. Γιατι με τον τονο της φωνης σου μας δινεις ελπιδες, ενω απο την αλλη μας γειωνει;. Καλα τι κομπλεξισμος ειναι αυτος; Δεν σε παιζαν τα παιδακια οταν ησουν μικρη; Μικρη λεγοντας προτου 60 χρονια, γιατι με της τοσες πλαστικες που εκανες ματαια προσπαθεις να κρυψεις την ηλικια σου. Aλλα τι καθομαι και λεω. Εδω απλα πραγματα, που θεωρουνται εργαλεια για την δουλεια σου, τα κοιτας με μικροπρεπεια. Τον υπολογιστη τον βλεπεις σαν ενα κουτι να παιζεις πασιετζες, και οχι για να αρχειοθετησεις το χαος που περιμενει υπομονετικα να το κανεις. Βεβαια σε αυτην την περιπτωση το θεωρουμε αδυνατο γιατι το μυαλο σου δεν φτανει μεχρι εκει. Και το καλυτερο, μου θελεις ατομο οικονομικης/διοικητικης φυσης για μια δουλεια με 400€. Εφαγε ο αλλος το διαβασμα της ζωης του για να κατσει σε κατι αβεβαιο. Δεν ξερω αν στο ειπανε οτι τετοια ατομα ουτε για αστειο δεν καθονται. Παρε την κοπελιτσα που μασαει τσιχλα, και ασε τον οικονομολογο για μια θεση που του αξιζει, για μια θεση τουλαχιστον τα τριπλα που προσφερεις.