PAUSE II

Παλι ηρθες και με εκανες ανω-κατω, καλα ειμουνα μες την τρελη χαρα, περνουσα ωραια. Συνηθως οταν πετας στα συννεφα, ξεχνας να περπατας και παραπατας. Εχεις μαθει να ζεις την στιγμη, και να επενδυεις σε αυτην, τοσο που μερικοι θα νομιζουν οτι απλα ειναι αερας. Αναπνειες το σημερα και χαμογελας, ενω το αυριο ειναι ανεκφραστο και αβεβαιο. Το παρελθον, μονο αγαλμα δεν σε εκανε, οπως και θα γινει με το σημερα, και αργοτερα με το αυριο. Θα αλλαξουν εκφρασεις και χαμογελα, και σαν της μασκες του θεατρου θα παιζουν τραγωδια ή κωμωδια, χωρις αυτο να σημαινει οτι εσυ θα εισαι εκει.
Ειναι αυτο που καποιος θα ελεγε μαριονετα και σε κινει οπως θελει, αυτος ο ομφαλιος λωρος που σε ταιζει πρεπει να κοπει. Αρωματα, και γευσεις, ποτε γλυκες ποτε πικρες, με γρηγορες εναλλαγες που δεν σ αφηνουν να τα χαρεις. Οπως η καταιγιδα, που παιζει με τον Ηλιο του κλεινει τα ματια παιζοντας κρυφτο, αλλαζει το πλανο της φυσης, χωρις να τον ρωτησει μερικες φορες.
Ειναι ματαιο να συνεχισεις το παιχνιδι, οι κανονες συνεχως αλλαζουν, και ο Σισυφος δεν εχει ελπιδα !!
Ζησε την στιγμη, το κανεις καλυτερα απο ολους, μπορεις να πεταξεις αν το θες.
Κανε συμφωνια με το αυριο, ισως κλεψει μια στιγμη για σενα.
Το παρελθον ειναι εκει..,.. συνεχιζει να χαμογελαει!

Χαμογέλα


( Κατι που εγραψα στην ηλικια των 19 που δεν θυμαμαι ποια ηταν η αιτια, σε ενα παλιο χαρτοκουτι που το ειχα ξεχασμενο)