Θυμαμαι εκεινη την μερα που πηγαμε στην συναυλια, χρονια δεκα θαρρω. Μου κρατουσες το χερι, και εγω σε αγκαλιαζα.
Και περασε ο καιρος, και ο χρονος δηλητηριαζε αυτο που ειχαμε, ωσπου εσυ εξαφανιστηκες. Υπηρχαν στιγμες που στοιχειωνες τα ονειρα μου, και ξυπνουσα νομιζοντας οτι η παρουσια σου πλανιεται γυρω.
Και ξαφνου σε ειδα, και εκει που νομιζα οτι θα εχανα την γη κατω απο τα ποδια μου, σε απομυθοποιησα...
Μου εδωσες μεγαλη χαρα, και χαιρομαι περισσοτερο που εισαι ευτυχισμενη. Αυτο για μενα ειναι αρκετο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου