. . .

Κατεβαινα πολυσυχναστο δρομο, και εκοψα δρομο για να βρεθω σε ενα μικρο σοκκακι. Μπροστα μου μια εικονα η οποιοα με εκανε να κοντοσταθω, αλλα χωρις να σταματησω, απλα συνεχισα τον δρομο μου.Λιγο αργοτερα σταματησα και κοιταξα πισω διακριτικα. Μια μητερα, ειχε στο ειδικα διαμορφωμενο καροτσακι, το παιδι, που επασχε απο εμφανη κινητικα προβληματα.Θα ελεγα οτι ειχε και παραμορφωμενο προσωπο.Η μητερα εκανε υπερανθρωπες προσπαθειες να το ταισει, της περισσοτερες φορες, χωρις επιτυχια.Δεν αντεξα ουτε λεπτο, και εφυγα χωρις δευτερη σκεψη.Βραχος η μητερα, αλλα απο την αλλη ειναι η αδικια σε ολο της το μεγαλειο, αυτο το παιδι τι εφταιξε και ηταν ετσι; σε ποιον εκανε κακο για να εχει αυτην την τιμωρια.Σαν να το καταδικαζεις, και να μην του δινεις την χαρα της ζωης που θα εχουνε ολοι οι υπολοιποι.Ετσι απλα.Η φυση παιξει παραξενα παιχνιδια.